Maand:oktober 2012

Gisteravond was het nog lang onrustig, we hebben geprobeerd een film te kijken ter afleiding. Het was moeilijk te volgen, doordat we er bijna niets van verstonden door de wind die over de boot gierde. Als we het luik opendeden vanwege wat frisse lucht, dan kregen we telkens druk op onze oren bij een windvlaag. Dat was een nieuw fenomeen voor ons.

De storm werd ook vermeld in het nieuws hier. La Palma had de meest heftige wind tot 150 km/uur, scholen waren gesloten, ferry’s voeren niet en er waren diverse stroomstoringen.








Vanmorgen hebben de mannen eens rondgekeken hier in de haven. De tweemaster “Polski Hak”, een Pools schip van 26 meter en 100 ton, had behoorlijke verfschade. De boot werd telkens zodanig tegen de steiger aangedrukt, dat enkele stootwillen klapten en een electriciteitspaaltje aan de andere kant van de steiger scheef was gedrukt. Gelukkig hadden ze geen structurele schade, vandaag konden ze weer uitvaren richting de Azoren. Marijke van de Doen had foto’s gemaakt, die wij ook mochten gebruiken.
Van een andere boot zijn de scepters uit het dek gerukt, doordat het gangboord onder de steiger terecht kwam. Momenteel is er niemand aan boord, dus dat wordt een natte boel daarbinnen. We voelen mee met de boten met schade. We hopen dat het snel kan worden verholpen.








De schade voor Beluga bleef beperkt tot een kapot gewaaide vlag, eigen schuld, hadden we hem maar moeten strijken (reserve was al aan boord) en een weggewaaid kussen (daar kwamen wij vandaag pas achter). We zijn heel blij dat het rustiger is nu, maar vonden het toch wel een leerzame ervaring.

Er zijn weer twee filmpjes op internet gezet. In het menu links, onder het kopje Filmpjes zijn ze te bekijken.

In het filmpje van de storm is het commentaar van Bas en Tim, de gil is van Joke (zoveel knopen wind vind ik wel heel erg eng). Veel kijkplezier. Hieronder een verkleinde versie van het filmpje van de storm.

De afgelopen dagen hebben we met argusogen de weerkaarten en windverwachtingen gevolgd. Heel duidelijk was te zien hoe Sandy en een grote depressie aan onze kant van de oceaan samen gingen werken. Het resultaat is feitelijk een weersysteem met een breedte van de gehele oceaan. De afbeelding uit de gribfile van vanmorgen laat dit heel fraai zien.





Voor La Palma werd windkracht 6 tot 8 verwacht. Tot ieders verrassing pakt het echter heel wat heftiger uit. Wij meten met grote regelmaat windstoten tot 63 knopen (de grens tussen windkracht 11 en 12).








Diverse boten om ons heen lopen al vrij snel schade op. Een grote tweemaster beschadigt de steiger en loopt zelf ook forse schade op omdat hij steeds heel erg scheef waait. Ze brengen een zware tros naar de overkant van de haven uit, die door een duiker onder water wordt vastgemaakt aan de kade. Zo kunnen ze zich een beetje los trekken met de ankerlier. Op een motorboot naast ons is de kuiptent aan flarden. Een fok rolt uit en kan ternauwernood worden gered. Sommige zeilboten waaien zo scheef dat de lage kant onder de steiger dreigt te komen. Zeilhuiken scheuren en lijnen staan op springen. We zien op zee een groot schip heftig tekeer gaan. Zo te zien proberen ze de beschutting van het eiland op te zoeken.

De herrie in onze boot is ongelofelijk. De hele boot schudt en trilt en ligt scheef alsof we zeilen. Iedereen is bezig om extra lijnen uit te brengen. In de vlagen kan je nauwelijks blijven staan. Wij hebben de boot uiteindelijk aan zo’n 23 lijnen vastliggen. En dan nog staan ze als snaren gespannen. Tot nu toe zijn we er afgekomen met een uitgerafelde vlag. Over het water in de grote havenkom en buiten op zee waait in een metershoge witte massa water en schuim. Bij ons waait het water tot over het dak van de havengebouwen.

Ook op de wal is er veel schade. Bomen waaien om, een stellage met kano’s ligt verfrommeld tegen het hek van de parkeerplaats, dakpannen vallen op straat. De water in de haven is helemaal bruin geworden, vermoedelijk van het modderwater dat langs de berghellingen naar beneden stroomt. Een container op de wal waait om.

De lokale meteodienst waarschuwde vanmorgen voor windkracht 10 en zware regenval. Ook voor woensdag geldt een waarschuwing voor wind en regen. De windwaarschuwing loopt door tot donderdag. Dit gaat dus veel langer dan een paar uur duren. We hebben wat boodschappen gedaan, verschansen ons in de boot en hopen er maar het beste van.

De jongens hebben deze week een duik gemaakt, ze komen heel enthousiast terug. Twee dagen later gaan we met z’n vieren snorkelen en nemen onze camera mee om wat onderwater testfoto’s te maken. Er is helaas geen zon, maar de foto’s zijn toch goed gelukt. Reden om vaker onderwater te gaan kijken.

La Palma is net als de andere Canarische eilanden ontstaan door vulkaanuitbarstingen op de bodem van de Atlantische Oceaan, dit heeft ongeveer drie miljoen jaar geleden plaatsgevonden. Het eiland heeft het actiefste vulkanisme van de archipel, de laatste uitbarsting op het eiland heeft in 1971 plaats gevonden. In september 2011 was de laatste onderwater uitbarsting.
De voet van het eiland ligt op 3500 m onder de zeespiegel en het hoogste punt ligt op 2426 m boven de zeespiegel. La Palma is daarmee wereldwijd gezien het hoogste eiland in relatie tot het aardoppervlak.
We vinden nog meer interessante weetjes als we door het vulkaanlandschap rijden. De poolster staat 431 lichtjaar van ons vandaan en vanwege de astronomische waarnemingen wordt er oranje licht gebruikt voor de straatlantaarns.








In het zuiden gaan we de krater van de Volcán Tenegía beklimmen, de stroming van de uitgespuwde lava van 40 jaar geleden is goed te zien. Overal om ons heen is het zwart, met nuances van grijs, rood en bruin. Op de vulkaangrond zijn veel wijngaarden te vinden, verder is weinig begroeiing. Af en toe komen we een salamander tegen, sommige exemplaren zijn behoorlijk groot. Tim schrikt behoorlijk als er plotseling eentje voor hem opduikt, net wanneer hij zijn schoenen van steentjes ontdoet.

Op de terugweg gaan we langs de vuurtoren en de zoutwinning, deze liggen beide helemaal in het zuiden. Dankzij het droge weer hier, verdampt het zeewater zodat er zout gewonnen kan worden. Het is de enige zoutwinning op de Canaries die nog in vol bedrijf is. Jammer dat er werkzaamheden zijn, zodat we niet echt goed kunnen rondkijken. We zien wel zoutpannen in verschillende stadia van verdamping.

Tijdens onze strooptocht naar spiritus (waar we op koken) komen we in Los Llanos. We kopen de hele voorraad weer op, net als in Santa Cruz. Nu we toch hier zijn, willen we de krater wel eens van de andere kant bekijken.
In het bezoekerscentrum lezen we over de ontstaansgeschiedenis. Een vulkaantop van oorspronkelijk 7000 meter is gaan schuiven en in zee gevallen (restanten zijn gevonden vlak bij de kust). Hierdoor is een vlakte ontstaan, later opgevuld door weer een nieuwe vulkaan. Het resultaat is een prachtig natuurgebied, Caldera de Taburiente. Caldera betekent vuurkrater (nu dus een verkeerde naam) en Taburiente is de rivier uit de krater naar zee stroomt.

Via het zuiden loopt een weg naar de rand van de krater, helaas zijn er maar 16 parkeerplekken. Reserveren kan via internet, dat lukt niet meer vandaag dus gaan we de westkant proberen. Gelukkig is het rustig weer en is de weg open. De bordjes “vallende stenen” staan hier niet voor niets. De jongens ontdoen de weg van een aantal brokken en we zien bij steile stukken veel steentjes op de weg liggen.












Beneden aangekomen lopen we een stuk door de droge rivierbedding. Aan de sporen te zien kan het water hier erg hoog komen, dan moet je hier echt niet zijn dus. Sommige stenen zijn groen uitgeslagen, duidelijke sporen van koper.
We voelen ons behoorlijk klein zo op de bodem, de wanden torenen hoog boven ons uit. Dat de oorspronkelijke bewoners hier in grotten woonden is moeilijk voor te stellen.
Gedurende de Spaanse verovering van de Canarische Eilanden in de 15e eeuw was de caldera de plek waar de voormalige bewoners van de archipel, de Guanches, het laatst standhielden. Het bleek onneembaar te zijn voor de Spanjaarden en ze versloegen enkel de Guanches door hun leider in een hinderlaag te lokken onder het voorwendsel te willen onderhandelen.

Nu we een auto hebben, gaan we bijna dagelijks langs de supermarkt. We hebben inmiddels vijf verschillende supers ontdekt en kennen de prijzen van sommige producten uit ons hoofd. De aanbiedingen worden zorgvuldig bekeken, Tim (onze provisiemeester) weet precies waar we wat moeten halen.
Na de inventarisatie hebben we een boodschappenlijst gemaakt, we gaan uit van twee maanden voorraad. Geen makkelijke klus, we hopen dat we genoeg variatie hebben en anders kunnen we altijd nog vis vangen. We eten een aantal dagen proef en besluiten daarna of we groots inkopen of niet.
Tim is heel wat uurtjes zoet met het inruimen van de kasten onder de banken en bijhouden waar wat ligt.












Johan is ook nog op zoek naar een stukje hout voor de stuurautomaat. Dat valt niet mee, de enige bouwmarkt die we kunnen vinden heeft geen hout dat ook voor buiten geschikt is. Joke zoekt verder op internet naar een houthandel en Johan maakt een briefje in het Spaans. Maar goed dat we ons zorgvuldig hebben voorbereid, want de houthandel zit in een gewoon huis en de vriendelijke man spreekt geen woord Engels. Hij zoekt een stuk hout uit en zaagt het op maat. Als we willen betalen, zegt hij heel beslist: “No dinero”.

Vandaag is het zondag, even heerlijk uitslapen, lekker ontbijten en daarna ronddolen op de zondagsmarkt naast de haven. Er zijn veel lekkernijen, groentes, kleding, sieraden en prullaria. We houden het al snel voor gezien en gaan met de auto naar de top van La Palma, hopelijk is er niet al te veel bewolking.





We slaan net buiten Santa Cruz de weg richting het Roque de los Muchachos in, een 36 kilometer lange kronkelweg omhoog.
Al snel komen we de eerste wolken tegen, fascinerend ook om te zien hoe snel de flora verandert. Beneden zien we palmbomen en cactussen, wat hoger veel naaldbomen en nog even later grote varens, nog hoger lage struiken en op de top alleen nog maar enkele zeldzame bergplantjes.








De Caldera de Taburiente is één van de grootste erosiekraters, heeft een omtrek van 23 kilometer en een diameter van tien kilometer. Het hoogste punt bevindt zich op een hoogte van 2426 meter en wordt de Roque de los Muchachos genoemd. Vanaf dit punt hebben we een goed uitzicht op El Hierro, La Gomera en Tenerife.
Het is bewolkt, dus we kunnen niet helemaal naar beneden kijken Misschien maar goed ook, want het is wel erg hoog hier. We komen een aardige Nederlander tegen die helemaal thuis is in de bergen. Hij vertelt ons dat de meest waarschijnlijke theorie is, dat de krater ontstaan is doordat de voormalige vulkaantop in zee is gegleden. Dat moet een paar miljoen jaar geleden een giga tsunami geweest zijn.

Tim, Bas en ik lopen nog een stuk verder over een smal paadje, best wel spannend met links en rechts alleen maar een 1800 meter diepe afgrond. Johan haakt al snel af, die vindt het echt veel te eng.

Hier boven bevindt zich de sterrenwacht van La Palma met diverse koepels met in totaal 14 telescopen, waaronder twee spiegeltelescopen. ’s Nachts hier de sterrenhemel te bekijken moet echt fantastisch zijn, we besluiten om dat maar niet te doen. We vinden het rijden over de smalle weg overdag is al eng genoeg.
De breed uitwaaierende top van de vulkanische caldeira leent zich uitstekend voor het opstellen van sterrenkundige instrumenten. Gedurende een groot deel van het jaar blijven de wolken keurig beneden telescoopniveau en heeft men een schitterend uitzicht op de sterren.

Als we weer terug naar beneden rijden komen we in de dichte mist terecht, de ruitenwissers gaan zelfs aan. We hadden al gelezen dat La Palma bijna al zijn water krijgt ten gevolge van de zee van wolken op 1200-1600 m hoogte. De wolken onstaan door de heersende wind die waait uit het noord-oosten. Het water condenseert op de lange naalden van de bomen en andere vegetatie, en druppelt vervolgens op de grond of loopt naar beneden langs de stam in de grond. Uiteindelijk wordt het belangrijke vocht verzameld in de rots-lagen, en wordt dan afgevoerd via de galerias in aquaducten en leidingen voor de distributie.
Als we weer onder de wolken komen, hebben we een mooi uitzicht op Santa Cruz, zien we de haven en zelfs het vliegveld. Wanneer we weer op zeeniveau zijn, blijken de leeggedronken limonadeflessen helemaal samengeperst te zijn door de onderdruk in de flessen. Het verschil tussen 2400 en 700 meter is behoorlijk groot en vormt een leuke natuurkundeles voor Bas.

Met de auto verkennen we het eiland, als eerste het noorden. Het is even wennen, deze keer hebben we een Opel Astra, in deze Duitse auto zitten de knopjes anders dan wij gewend zijn van de Franse auto uit Madeira. We gaan dan ook bij het eerste uitzichtspunt stil staan om de auto verder te verkennen.
La Palma staat bekend als La Isla verde (“het groene eiland”) en als La Isla bonita (“het mooie eiland”), doordat ze het gehele jaar door is bedekt met groene vegetatie. Het eiland dankt al het groen aan de passaatwinden die de wolken aan de loefzijde van het eiland brengen en daardoor daar veel regen valt bovenop het eiland. Vaak zien we dat de toppen in de wolken verscholen zijn.








We zien heel veel bananenplantages die op terrassen zijn gebouwd. Op La Palma bestaat 98% van alle exportproducten uit bananen en beslaat bijna 10.000 hectare land. De bananen worden voor de wind afgeschermd door plastic wanden en hebben ontzettend veel water nodig. We zien overal waterleidingen lopen en tussen de plantages staan veel waterbassins. Een bananentros weegt 30-40 kilo en het duurt ongeveer 9 maanden voordat de vruchten geplukt worden.
Na al deze wetenswaardigheden blijft natuulijk de vraag: Waarom zijn bananen krom? Door de zwaartekracht gaat de bloemtros naar beneden hangen. De vruchten willen naar boven blijven groeien. Als de trossteel ondersteund zou worden zodat de trossteel toch recht overeind blijft, blijven de vruchten gewoon recht.

We gaan verder langs het noorden en nemen per ongeluk de oude weg. Een mooie vergissing want we gaan door drie smalle tunnels en rijden hoog in de bossen. Zo te zien zijn de tunnels nog zonder moderne machines gemaakt, ze zijn uitgehakt en er kan slechts een auto door. Gelukkig heeft Johan inmiddels het lichtknopje gevonden, want het is erg donker binnen.

We genieten van alle verschillende groentinten en verbazen ons erover dat sommige bomen echt op het randje van de rotsen groeien.

Aan de westkant is het droger en zien we meer cactussen, hier zijn ook wijngaarden en nog meer bananenplantages. In het dal van Aridane ligt ook de stad Los Llanos, van boven hebben we een mooi uitzicht en lijken de kleurrijke huisjes wel gemaakt van Lego.
We vangen een eerste glimp op van Caldera de Taburiente, de grote krater van het eiland. Vroeger dacht men dat er een deel van de kraterwand was ingestort, maar onderzoek heeft uitgewezen dat de krater is ontstaan door erosie. Het is in ieder geval een indrukwekkend gezicht.

Vandaag is het feest, we hebben de eerste jarige aan boord.
’s Morgens vroeg kreeg ik de eerste telefonische felicitatie vanuit Nederland. Wakker gezongen door mijn mams, zo lief ik voelde me meteen jarig.
Via Facebook en mail heb ik heel veel felicitaties gekregen, zelfs nog een e-card. Ideaal zo’n computer aan boord, in dit elektronische tijdperk komen we niets te kort aan aandacht.

De jongens hebben de slingers opgehangen, het ziet er meteen gezellig uit. Na het ontbijt gaan we de auto ophalen, die we voor een hele week hebben gehuurd.
We gaan vandaag het eiland verkennen en gaan richting het noorden. Onze eerste doel is het het zeezwembad, maar het ziet er niet aanlokkelijk uit. De gele vlag is gehesen en het is best kil vandaag.
We rijden via een mooie route door de bossen, daarna naar het meer droge westen waar druiven voor de wijn en heel veel bananen worden verbouwd. Als we ergens gaan lunchen en een praatje maken met de uitbater, krijgen we uitleg over de bananen. De bananen voor het eiland zelf en Spanje groeien in de openlucht en zijn zoeter. De bananen voor de export en babyvoeding groeien beschermd onder plastic, zodat de schil gaver is. Op de vraag of we ze al geproefd hebben antwoorden ontkennend, we krijgen allemaal een met zorg uitgekozen gele banaan en voor op de boot krijgen we er nog twaalf mee. Tjonge zoveel vriendelijkheid maakt ons helemaal vrolijk.








Het is 21 graden, maar voor ons gevoel gewoon koud. We zijn al behoorlijk gewend aan het warmere klimaat. Met een lange broek en vest aan gaan we uit eten. We bestellen een fles wijn uit de streek waar we ’s middags door heen reden. Tot laat in de avond zitten we buiten heerlijk te genieten van ons eten. Zo wil ik wel vaker mijn verjaardag vieren!